Terugblik: Tour de Faso 2019

Collega Luuk werkt doordeweeks bij de klantenservice en ondersteunt regelmatig de marketing afdeling. Maar naast zijn inzet bij 12GO Biking is hij een steengoede wielrenner. De 32^e editie van de Tour de Faso finishte zondag 3 november in de hoofdstad Ouagadougou. Luuk deed mee bij dit Afrikaanse wielerspektakel. Het was één groot avontuur, in dit blog lees je een deel van zijn belevingen en ervaringen.

Woensdagochtend 23 oktober vertrok ik 's ochtends vroeg met de auto naar België. Op de luchthaven van Brussel maakte ik kennis met de andere renners van het Global Cycling Team. Zoals eerder beschreven is dit team een gelegenheidsteam, het kan dus zo zijn dat je je teamgenoten nog nooit eerder hebt ontmoet.

Woensdagavond kwamen we in het warme Burkina Faso aan. We hebben direct de fietsen in elkaar gezet en zijn gaan slapen. Donderdag zijn we met het team een rondje gaan fietsen om te acclimatiseren en het parcours van de ploegentijdrit te verkennen. Het asfalt lag er goed bij. De eerste etappe was een ploegentijdrit van 7 km door Ouagadougou. We startten om 10.30 aan de ploegentijdrit en het was toen al 40 graden. Na 8 minuten en 14 seconden kwamen we met brandende longen over de finish. Global Cyling Team was de Tour de Faso begonnen met een 4^e plek van de 15 teams.

De tweede etappe was de eerste rit in lijn. Het départ (het vertrek) om 8.30 was heel druk bezocht, alle mensen uit de buurt kwamen kijken. Voor het eerst reden we met het hele peloton over de Burkinese wegen. Dit was best spannend: Hoe zijn de wegen? Hoe zijn de stuurvaardigheden van de renners?  Hoe is het tempo? Hoe heeft de temperatuur invloed op mijn prestaties?

Na afloop van de rit konden we het volgende concluderen: De wegen waren schitterend en hadden bijna geen bochten. We hadden vooral meewind en reden 45 kilometer per uur gemiddeld. Dit viel dus allemaal erg mee. Ploeggenoot en kamergenoot Peter Merx werd knap 5^e in de massasprint.

Ik probeerde heel de dag goed te eten en goed te drinken. Ook heb ik goed op de hygiëne gelet, maar helaas werd ik 's avonds niet lekker. Wellicht was het de warmte, of toch een bacterie.Op de ochtend van etappe drie werd ik na een roerige nacht, rillerig en misselijk wakker en vreesde ik voor de dag. Met wat Paracetamol en een middel tegen diarree in de maag, ben ik van start gegaan. Op wonderbaarlijke wijze voelde ik me op de fiets niet heel slecht en ben ik op een klein half uur van de winnaar gefinisht in Togo. Het hotel in Togo was een betonnen cel met een twijfelaar zonder deken en zonder warm water. Hier sliep ik samen met mijn roomie Peter Merx.  Na een douche in de kamer van de andere renners, heb ik op bed gelegen tot het avond eten. In de cel in Togo heb ik best goed geslapen en de vierde etappe kon ik zonder problemen uitrijden.

Het lastigste kwam na de koers: met het hele wielercircus hadden we een verplaatsing van finish plaats Koupela terug naar Ouagadoudou. Met 40 dampende renners zaten we in de touringcar te wachten op het vertrek. De airco van de stilstaande bus kon het niet aan en in een half uur was het in de bus even warm als buiten (+/- 36 graden). Toen de bus ging rijden, werd het klimaat gelukkig beter.

Na het eten van rijst en spaghetti begon ik weer op krachten te komen. Dit is wat we iedere dag 2 keer aten. Het vlees en de groente waren een risico om te eten voor onze magen die de Nederlandse standaarden wat betreft hygiëne gewend zijn, daarom vulde we de maaltijden aan met zelf meegebrachte tonijn.

De vijfde etappe was een rit richting het noorden van Burkina Faso. Deze regio is oranje gebied en de finishplaats Ouahigouya wordt gemarkeerd als rood gebied door de Nederlandse overheid. Wat we hier als renners van meekregen, was vooral dat de weg er heel erg slecht bij lag en dat er meer politie en beveiliging om ons heen reed. Na de finish reden we met de touringcar precies dezelfde weg weer terug naar Ouagadougou. Omdat we na de finish vaak met de bus dezelfde weg weer terug reden, kreeg de ronde van ons de bijnaam: Re-Tour de Faso.

De meeste etappes waren rond de 135 km, etappe 6 was met 118,3 km een relatief korte etappe. Ik voelde me al een stuk beter en wilde graag in de aanval. Na 15 km ontstond een kopgroep met 12 man en daarbij Peter en ik. Peter stond goed in het klassement en kan goed sprinten. We hadden afgesproken dat hij onderweg `rustig aan` zou doen en dat ik hard mee op kop zou rijden, zodat de voorsprong zo groot mogelijk zou worden. De groep reed goed samen en de voorsprong liep op tot 1 minuut. Op 30 km voor het einde werd de samenwerking slechter, sommige renners wilde niet meer meerijden op kop. Op 20 km begonnen de demarrages. Peter reed op 14 km voor het einde in zijn eentje weg uit de groep. Wij werden allemaal door het peloton ingerekend, maar Peter won de etappe met 23 seconden voorsprong.

Het is super om zo als team een etappe overwinning te pakken! Terwijl Peter bij de podiumceremonie was, heb ik in het Frans een radio interview gegeven.  Het is niet te hopen dat mijn HAVO docent dat ooit te horen krijgt. Maar ik denk dat het wel duidelijk was dat ik très content was en dat ons doel de maillot jaune was.

De dag daarna was de koninginnenrit. Etappe 7 was met 182,5 km veruit de langste etappe. Alleen de lengte maakte dit de koninginnenrit, er waren zo weinig heuvels dat de Tour de Faso niet eens een bergklassement kent.  Er kregen vier renners de zegen van het peloton en die mochten het uitmaken voor de winst.

In etappe 8 reed ik zelf mijn kortste uitslag, ik werd 19^e. In etappe 9 zat ik in de vroege vlucht, toen we werden ingelopen, gingen we als team voor een sprint met Peter, hij werd knap tweede. Na deze etappe hadden we een bustransfer van ruim vier uur terug naar hoofdstad Ouagadougou. We wilden na de finish snel naar de bus, om een goede plek te bemachtigen. Uitgerekend die dag werd ik uitgeloot voor een dopingcontrole. Ik moest met de controleur mee naar een bloedhete tent. Daar werd de procedure doorgenomen en moest ik plassen. Ik moest heel nodig, dus dat was geen probleem. Ondertussen maakte ik me een beetje zorgen voor de busreis. Maar eenmaal bij de bus aangekomen hadden mijn ploeggenoten een royale plek bezet gehouden helemaal achterin de bus. De busreis verliep prima, terug in Ouagadougou voelde als thuiskomen! Wie had dat verwacht?

De laatste etappe was een rit zoals naar Parijs in de Tour de France: We reden van Kombissiri naar Ouagadougou om daar 12 rondes van 5 kilometer te rijden. Er stonden echt duizenden mensen langs de kant. We wilden graag met Peter de etappe winnen, maar hij werd helaas geklopt door de lokale Burkinese sprinter. Het massaal toegestroomde publiek gingen helemaal uit hun dak toen hij won, echt onvergetelijk.

Het was super om Burkina Faso en haar inwoners op deze manier te leren kennen. Daarnaast was het erg gezellig om nieuwe mensen te ontmoeten. Sportief gezien had ik net iets meer van mezelf verwacht, maar dat mag de pret niet drukken. De hele Tour de Faso is samen te vatten als: onvergetelijk.